شعر نهیب

الا ای صبح بارانی            نگاهم را نوازش کن
طراوت را به روحم ریز        حیاتت را به جانم دِه
نباشد عاشقی بی تو       قدم هایی بر باران
به زیر چتر غمخواری          و یا از پشت یک ایوان
الا ای صبح بارانی            دل خَلقت چه پر درد است
چو باریدی بخندیدند           نباریدی ضرر کردند
گرت بارید بیش از حد       بلا دیدند و پر محنت
طبیعت را به آسانی         درو کردند و بی خرمن
دل باران چه پر درد است   غم انسان چه پیرش کرد
دو چشمان ترِ خود را          فدای التماسش کرد
جهان را تو تماشا کن        طبیعت را تو ماوا کن
زِ هر میزان پناهت شد       امینِ سبزه زارش شو
تو گر بی صبر و وا مانده    به آن باران و سر سبزی
نوید عاشقی سر ده       طبیعت را تو کن تقدیس 

شاعر : محمد ابراهیمی آشنا